-
1386–1434
Założyciel dynastii Jagiellonów, wielki książę litewski i książę witebski. Od 1386 iure uxoris król Polski, najwyższy książę litewski 1401–1434. Syn wielkiego księcia Olgierda i jego drugiej żony Julianny, córki księcia twerskiego Aleksandra, wnuk Giedymina. Ojciec królów Władysława III i Kazimierza IV, dziad kanonizowanego Kazimierza. Był najdłużej panującym polskim monarchą. Miał 4 żony. -
1434–1444
Starszy syn Władysława Jagiełły i Zofii Holszańskiej. Władysław formalnie tytułował się najwyższym księciem litewskim. W chwili wstąpienia na tron Władysław miał zaledwie 10 lat, przez kilka lat w jego imieniu rządy sprawowała Rada Opiekuńcza i regent, którym był kardynał Zbigniew Oleśnicki. Biskup szybko zajął dominującą pozycję w Radzie Opiekuńczej i to on faktycznie w latach małoletnich króla decydował o polityce wewnętrznej i zagranicznej, co wzbudzało sprzeciw niektórych możnych. -
1444-1447
Trzyletni okres bezkrólewia -
1447–1492
Jeden z najaktywniejszych polskich władców, za panowania którego Korona, pokonując zakon krzyżacki w wojnie trzynastoletniej, odzyskała – po 158 latach – Pomorze Gdańskie, a dynastia Jagiellonów stała się jednym z czołowych domów panujących w Europie. Zdecydowany przeciwnik możnowładztwa, przyczynił się do wzmocnienia znaczenia Sejmu i sejmików, co osłabiło pozycję mieszczaństwa. -
1492–1501
Był trzecim synem, a czwartym z kolei dzieckiem Kazimierza Jagiellończyka i jego żony Elżbiety Rakuszanki z Habsburgów, której zawdzięczał prawdopodobnie drugie imię – Olbracht, chciała ona uczcić w ten sposób pamięć swego ojca, króla Niemiec, Czech i Węgier, Albrechta II Habsburga. -
1501–1506
Czwarty syn Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Habsburżanki, brat króla Jana Olbrachta, po śmierci Kazimierza Jagiellończyka od 20 lipca 1492 r. władał Wielkim Księstwem Litewskim, co równoznaczne było z zerwaniem unii personalnej pomiędzy Litwą i Koroną. Książę dbał o rozwój stołecznego Wilna, jak i o sprawy ważne dla państwa. Nigdy nie doszło do konfliktu między nim a jego starszym bratem na tronie polskim. -
1507–1548
Był przedostatnim z dynastii Jagiellonów. Na tronie polskim zasiadł po śmierci swego brata Aleksandra Jagiellończyka. Był przedostatnim z sześciu synów Kazimierza IV Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki.
Pomimo że był niechętny systemowi parlamentarnemu i niezależności politycznej szlachty, uznawał autorytet norm prawnych, odznaczał się legalizmem, więc zwoływał coroczne sejmy, z reguły uzyskując uchwały podatkowe (pobory) na obronę potoczną. -
1548–1572
Z jego inicjatywy Koronę Królestwa Polskiego i Wielkie Księstwo Litewskie na mocy Unii lubelskiej połączono w jedno państwo, Rzeczpospolitą Obojga Narodów. Miał 3 żony. Z pierwszą (Elżbietą Habsburżanką) poznał się, gdy miał 10 lat, a ona 4, do zaręczyn doszło, gdy księżniczka skończyła 7 lat. Ślub wzięli w wieku 23 i 17 lat. -
1575–1587
W 1576 poślubiła Stefana Batorego, który został iure uxoris królem Polski i sprawował faktyczną władzę; ostatnia polska monarchini z dynastii Jagiellonów, bezdzietna, po śmierci męża (1586) doprowadziła do wyboru na króla Polski Zygmunta III Wazy, swojego siostrzeńca.