Dynastia Jagiellonów

Władysław II Jagiełło

1386

1386–1434 Był najdłużej panującym polskim monarchą. Objął tron wielkoksiążęcy w Wilnie po śmierci ojca w 1377. Początkowo wspierany przez swego stryja Kiejstuta, później popadł z nim w konflikt i pozbawił wszelkiej władzy. 14 sierpnia 1385 roku zawarł z Koroną Królestwa Polskiego unię w Krewie, zobowiązując się do przyjęcia chrztu, chrystianizacji Litwy oraz poślubienia królowej polskiej Jadwigi w zamian za tron polski, który objął rok później.

Dynastia Jagiellonów

Period: 1386 to 1572

Władysław III Warneńczyk

1434

1434–1444 Ponieważ w chwili wstąpienia na tron Władysław miał zaledwie 10 lat, przez kilka lat w jego imieniu rządy sprawowała Rada Opiekuńcza i regent, którym był kardynał Zbigniew Oleśnicki. Biskup szybko zajął dominującą pozycję w Radzie Opiekuńczej i to on faktycznie w latach małoletnich króla decydował o polityce wewnętrznej i zagranicznej, co wzbudzało sprzeciw niektórych możnych związanych z kręgiem królowej wdowy Zofii Holszańskiej.

Kazimierz IV Jagiellończyk

1447

1447–1492 Był najmłodszym, trzecim, synem Władysława Jagiełły i jego czwartej żony, Zofii Holszańskiej, córki kniazia Andrzeja Holszańskiego. Wraz z objęciem tronu polskiego przez Kazimierza Jagiellończyka w 1447 unia polsko-litewska została wznowiona, jednak była to jedynie unia personalna (polityczna), a nie, jak przed 1440, instytucjonalna.W momencie wstąpienia Władysława na tron toczyła się wojna polsko-krzyżacka, którą zakończył w 1435 pokój w Brześciu Kujawskim.

Jan I Olbracht

1492

1492–1501 Był trzecim synem, a czwartym z kolei dzieckiem Kazimierza Jagiellończyka i jego żony Elżbiety Rakuszanki z Habsburgów, której zawdzięczał prawdopodobnie drugie imię – Olbracht, chciała ona uczcić w ten sposób pamięć swego ojca, króla Niemiec, Czech i Węgier, Albrechta II Habsburga. Jan Olbracht nie musiał długo czekać na nową szansę objęcia tronu, gdyż gdy zmarł Kazimierz IV Jagiellończyk „zalecił” on Polakom Jana Olbrachta.

Aleksander Jagiellończyk

1500

1501–1506 12 grudnia 1501 w katedrze na Wawelu koronowany został na króla Polski przez najmłodszego syna Kazimierza Jagiellończyka i swojego brata arcybiskupa gnieźnieńskiego i prymasa Polski kardynała Fryderyka Jagiellończyk. Żona Aleksandra nie została koronowana na królową Polski, czemu sprzeciwiali się biskupi, gdyż wyznawała wiarę prawosławną. Koronę uzyskał dopiero po podpisaniu dwóch aktów ustrojowych, przygotowanych przez możnowładców polskich.

Zygmunt I Stary

1507

1507–1548 Zygmunt I Stary był wybitnym mecenasem sztuki. Jego zasługą jest bardzo wczesne wprowadzenie sztuki renesansowej do Polski która wyprzedziła w tym względzie inne kraje europejskie. Nie będąc jeszcze królem, ufundował renesansowy nagrobek swego brata, króla Jana I Olbrachta w katedrze wawelskiej. Za jego rządów między innymi przebudowano w tym samym stylu Zamek Królewski na Wawelu, na którym znajduje się największy renesansowy dziedziniec w Europie.

Zygmunt II August

1548

1548–1572 Za panowania Zygmunta II Augusta miał miejsce rozkwit literatury i sztuki renesansowej. Ostatni męski przedstawiciel dynastii Jagiellonów. Z jego inicjatywy Koronę Królestwa Polskiego i Wielkie Księstwo Litewskie na mocy Unii lubelskiej połączono w jedno państwo, Rzeczpospolitą Obojga Narodów. W sprawach wiary Zygmunt August zajmował długo postawę dwuznaczną, utrzymywał na swoim dworze kaznodziejów protestanckich i otaczał się protestantami

Anna Jagiellonka

1575

1575–1587 Anna Jagiellonka, córka Zygmunta I Starego i Bony Sforzy, była królową Polski i wielką księżną litewską. W 1575 roku została wybrana na króla Polski, a rok później poślubiła Stefana Batorego, z którym współrządziła. Po jego śmierci utrzymała tytuł królewski. Była ostatnią z rodu Jagiellonów na tronie Polski.