Jagiellonowie

Władysław II Jagiełło

1386

Jako Litwin z pochodzenia, po objęciu tronu zaczął uczyć się języka polskiego, jednak nigdy nie opanował go biegle. Mimo królewskiego tytułu uchodził za osobę bardzo oszczędną, wręcz skąpą – niechętnie rozdawał datki i nagrody, co wyróżniało go na tle innych monarchów epoki. Wielu polskich możnowładców nie ufało mu, postrzegając go jako „obcego” – litewskiego przybysza i nowicjusza w polityce europejskiej, przez co musiał przez długie lata zdobywać ich zaufanie.

Władysław III Warneńczyk

1434

Władysław III został królem Polski mając zaledwie 10 lat. Ze względu na młody wiek, rzeczywista władza spoczywała w rękach jego opiekuna. Władysław zginął w bitwie pod Warną w Bułgarii, dowodząc chrześcijańską krucjatą przeciwko Turkom. Miał wtedy zaledwie 20 lat. Po bitwie nie odnaleziono jego ciała, co zrodziło wiele legend, według których król miał przeżyć, ukryć się na Wschodzie lub zostać mnichem. Przez długi czas w Europie krążyły pogłoski o jego możliwym powrocie.

Kazimierz IV Jagiellończyk

1447

Kazimierz IV Jagiellończyk był ojcem aż trzynaściorga dzieci, z których cztery zostały królami, a siedmioro osiągnęło wysokie pozycje w Europie. Jego potomstwo bywa nazywane „królewskim eksportem” Jagiellonów, ponieważ zasiedli m.in. na tronach Czech i Węgier. Jego grobowiec w Katedrze Wawelskiej został wykonany przez włoskiego rzeźbiarza Wita Stwosza i jest uznawany za jedno z arcydzieł renesansowej rzeźby w Polsce.

Jan I Olbracht

1492

Uchodził za człowieka wykształconego i inteligentnego, dlatego otaczał się ludźmi nauki i kultury, takimi jak Jan Ostroróg czy Konrad Celtis. Zazdrościł młodszemu bratu jego popularności i zdolności, dlatego odmawiał mu nadania ziem i tytułów, przez co Zygmunt żył bez majątku i funkcji. Po śmierci Jana, który zmarł bezdzietnie, Zygmunt został wielkim księciem litewskim, a potem królem Polski. Choć podejrzewano, że Jan I Olbracht miał dzieci nieślubne, żadnego potomka nie uznał oficjalnie.

Aleksander Jagiellończyk

1501

Aleksander Jagiellończyk był wielkim księciem litewskim, zanim został królem Polski. Mówił biegle po rusku, ale słabo po polsku. Ożenił się z prawosławną księżniczką z Moskwy – Heleną, co miało zapewnić pokój, a wywołało wojnę. Uchodził za dobrego człowieka, lecz słabego władcę. Zmarł bezdzietnie w Wilnie, a jego śmierć umożliwiła objęcie tronu przez Zygmunta I Starego.

Zygmunt I Stary

1507

Zygmunt I Stary panował przez 45 lat, wprowadzając Polskę w złoty wiek. Był mecenasem renesansu – sprowadził włoskich artystów na Wawel. Ożenił się z dużo młodszą Boną Sforzą, która silnie wpływała na politykę. Zreformował finanse i armię. Za jego panowania hołd pruski złożył Albrecht Hohenzollern. Choć miał ponad 50 lat, gdy został królem, był jednym z najwybitniejszych Jagiellonów.Grał też na lutni i kochał muzykę – miał własny zespół dworski i kapelę królewską.

Zygmunt II August

1548

Zygmunt II August był jedynym królem Polski koronowanym za życia ojca. Trzykrotnie żonaty, najbardziej kochał Barbarę Radziwiłłównę – ich związek wywołał skandal na dworze. Za jego panowania zawarto Unię Lubelską (1569), tworząc Rzeczpospolitą Obojga Narodów. Zgromadził legendarną kolekcję arrasów. Miał też tajne zbiory ksiąg zakazanych, które czytał nocami – interesował się alchemią i astrologią.

Anna Jagiellonka

1575

Anna Jagiellonka została królową Polski w wieku 52 lat i panowała ze Stefanem Batorym, którego sama „wybrała” jako męża-króla. Była bardzo wykształcona – znała łacinę, niemiecki i włoski. Była ostatnią z rodu Jagiellonów. Żyła aż 82 lata, co było ewenementem. Miała kolekcję egzotycznych ptaków, interesowała się botaniką i pisała setki listów politycznych. Była też mecenasem sztuki i nauki, a jej listy pokazują silny charakter. Po śmierci Batorego próbowała wpływać na wybór kolejnego króla.